Een vrouw met een vorm van autisme komt in de praktijk.
Er is nauwelijks oogcontact, weinig woorden, aftasten, afstemmen, mij openstellen voor wat er wil gebeuren. Het niet te hoeven weten en in alle openheid voelend aanwezig zijn.
Een paar dagen na de sessie ontvang ik dit gedicht en ik voel me tot op de dag van vandaag dankbaar voor deze wonderlijke ont-moeting:
“Zo vaak laat ik mij niet geraken
Waar mijn ziel zich huist
Zo vaak laat ik me niet raken
Waar stilte ruist
Hoe vaak ben ik niet woedend
Hoe vaak niet laaiend kwaad
En als ik dan de deur dichtsla
Ben ik te zeer geraakt
Als mensen mij niet snappen
Raken ze mijn verdriet
Niet echt, kan ik ont-moeten
Echt niet dat ik ge-niet
Het witte dat vergeet ik soms
Hoewel ik het verlang
Dat noemen ze dan huidhonger
En ben ik niet langer bang
Van dingen die nog komen gaan
Of dingen die gebeuren
En dingen die te spannend zijn
Laat jij gewoon verkleuren”
Leonie
Tekst: Fleur Span-Gaakeer, Vathorst Massage